Jest to już chyba trzeci. Pierwszy zapewne stał gdzieś w pobliżu dzisiejszego jeziora już przed 1295r. skoro wikary katedry opolskiej dojeżdżał tu z posługą duszpasterską. Do dziś ludzie mówią, że mają pole "pod kościółkiem". Drugi stał w miejscu dzisiejszej kaplicy grobowcowej, która jest pozostałością prezbiterium. W 1679r. piszą, że "kościół jest drewniany, bardzo zaniedbany i ciemny, od niepamiętnych czasów poświęcony św. Michałowi".
W pierwszą niedzielę po Jego święcie obchodzony jest Kiermasz. Czas konsekracji jego nie jest znany. Wewnątrz jest ozdobiony i malowany przez jakiegoś malarza z Wrocławia. Ponieważ jest mały nie mieści wszystkich parafian. Podłoga jest wyłożona deskami dębowymi, i to nierówno.Zakrystia po prawej stronie Ewangelii jest drewniana i ciasna. Drewniana dzwonnica ma 3 poświęcone dzwony; czwarty jest nad kościołem w sygnaturce.
Ołtarzy jest trzy, pokryte obrusami po części zdobionymi. Murowany ołtarz główny jest konsekrowany; odprawia się na portatylu. Chrzcielnica jest prosto ciosana na sposób szkatuły. Stoi na środku i ma wodę święconą. Ambona prosta stoi na starym podnóżku po stronie Lekcji; konfesjonał również. Na głównym ołtarzu stoi Tabernakulum ozdobnie wycięte ręką ciesielską (dziś przechowane w Parafialnym Archiwum). W miedzianym kielichu ze czcią przechowuje się Najświętsze.
Wiecznej lampki nie ma. Chorym zanosi się Najświętsze złożone w korporale, bo jest tu tylko jedna bursa koloru czarnego, w której zanosi się Sanctissimum do chorych po Requiem. Czcigodny ks. Stuchalius Blasius, opolanin ma lat 64. Od 24.5.1650r. jest tu mianowany duszpasterzem z wikariatu Dembczic poprzez prezentację Jana Blankowsky, właściciela Kotorza Wielkiego. Parochu immundus mundo vivat. Kościół, dom i otoczenie pokryte są brudem i prochem. Zapytany, dlaczego taki nieporządek, odpowiedział: Iam senex cogito de pulveribus, in quo iniiciendus sum brevi.
Dookoła kościoła stoją wysokie dęby, które zasłaniają kąty okien. Kotorz jest własnością Bogusława Blankowskiego. Ten decyduje się kościół od nowa restaurować. Jeszcze w 1710r. odpowiada o tym napis w tyle ołtarza św. Walentego: Illustrissimus Dominus Boguslaus Ernestus Blankowsky, Liber Baro Haereditasius Bonorum Turawiensium non solum integrum templum de novo extruxit sed etiam hoc altare sculpendum et pingendum curavit.
Z tego czasu zachowała się jeszcze belka z napisem: aedificatum 1690.
Gdy Turawa stała się własnością rodziny von Gaschin, została postawiona dzisiejsza świątynia. W kuli na wieży kościoła jest pismo z 1782r.: Franciszek hrabia von Gaschin, wysoce urodzony, ożeniony z Anną Barbarą von Garnier, wdową po zmarłym Antonim von Loewenkron właścicielem Turawy. Patronowie kościoła Kotorza Wielkiego, których to wysoce urodzony Dom odznaczał się cnotami pobożności, dobroczyn-ności, ku wielkiej czci Boga zadecydowali kościół tut.własnym kosztem masywnie wybudować.
31.01.1782r. nadszedł biskupi dekret ze zgodą jeszcze w lutym tego roku murarz Worbs ze Strzelec Opolskich opracował kosztorys na budowę kościoła na roli zwanej "zuzołka". We wrześniu stanęły mury na swej wysokości. Ostatniego października, Bogu dzięki, bez nieszczęścia prace zostały zakończone. Każdy widząc tę świątynię będzie zbudowany dobroczynnością Zacnej Rodziny; wspomni ją z wdzięcznością w modlitwie wypraszając dla niej nowe błogosławieństwa. Panie, usłysz z głębi ich serca płynące błagania.
W dniu 29.09.1784r. kościół zostaje poświęcony przez ks.prałata Hermana Krusche z Czarnowąs. Konsekracji kościoła dokonał bp. sufragan wrocławski Emanuel Schymonski 25.06.1801r. Rodzina Koenigsfeld pochodzi z Bawarii. Petrus Koenigsfeld miał za żonę Catharinę Strela z Otmętu; z nią i dwoje dzieci: Grzegorza i Catharinę. Ta wyszła w 1556 r. za mąż za Jana v.Kokorz z Kamieńca spod Gliwic. Rodzina Kokorz jest starą śląską rodziną znana już w 1311r. Georg. von Koenigsfeld jest jeszcze w 1552r. podpisany jako właściciel na obu Kucharzinach. Ale już w 10 lat później w korespondencji z Bernardem Mackowieczkim wspominając dobra Cotocz i Krznizy podpisuje się jako Georg v.Koenigsfeld, pan na Turawie i Chotorzu.
